Een dagje met de trein…
Drie dagen per week pak ik de trein naar Utrecht Centraal. Binnen een uur op de plek van bestemming zonder files, lekker relaxt! Hoewel, is dat wel zo?
Ik kan je vertellen, dat in dit uur mijn positieve eigenschappen behoorlijk onder druk staan en dat ik daarnaast ook bepaalde vaardigheden in moet zetten om ook daadwerkelijk, relaxt op de plek van bestemming aan te komen.
Het begint als de trein aankomt op het perron. De deuren gaan open, er willen mensen uit én er willen ook mensen in … Ik doe een stapje opzij om ruimte te maken en ja hoor; plekje wordt direct opgevuld door een andere ‘instapper’.
Eenmaal ingestapt, blijken de zitplaatsen vergeven, dus dat wordt staan. Gedurende de rit met haviksogen kijken naar de ‘zitters’ wanneer ze opstaan, intussen wachtend in het gangpad, met voor je iemand met een rugzak….
5 Minuten voordat we aankomen, begeeft de helft zich al richting de uitgang, de andere helft blijft zitten en wacht tot de trein stilstaat om vervolgens tussen de rij wachtenden in het gangpad in te (willen) voegen. Bij het uitstappen ervaren we wat we ‘zelf deden’ toen we de trein in wilden stappen.
Dan volgt, in mijn beleving, de grootste uitdaging: Ervoor zorgen dat je, zonder kleerscheuren de uitgang haalt binnen niet al te lange tijd…
Veel mensen, die (te) langzaam lopen, snel lopen, tegen de richting ingaan, voor je langs schieten, plotseling stilstaan, waar nog een trolley achteraan komt, die middenin de hal een praatje pot houden, tegen je aan lopen …..
En weet je wat dan misschien wel de grootste uitdaging is? Dat je er zelf niet aan mee doet en daarmee een van ‘die mensen’ wordt.
Dus; ontspannen met de trein? Ja, toch! Ik stel me erop in, weet waar ik naartoe wil, kies m’n pad en probeer rekening te houden met anderen. Intussen kijk ik er naar, als naar een film, een comedy en moet, meest van de keren, lachen om wat ik zie en wat er gebeurt.
Groet, Diana
www.procaro.nl
Dit artikel is geschreven door Diana van der Zwet